Wat liefde met je kan doen

‘Ik zou willen dat het eens een keer over mij gaat’.

Dit is haar antwoord als ik haar vraag wat wil je bereiken. Ze klinkt boos. Ik vraag het haar. ‘Boos? Ik ben woest. Ineens en ik kan niet meer stoppen. Ik snap niet waarom. Op mijn werk tijdens de rondvraag van het werkoverleg vergeten ze mij. Normaal gesproken zou ik daar een grapje over maken, maar nu ontplofte ik. Voelde me totaal niet gezien. Het was alsof er iets in mij brak. Sinsdien lijkt ik boos te zijn op de hele wereld.’

Yvonne is 56 jaar, gehuwd, 3 kinderen, een kleindochter en werkzaam in de zorg. Ze heeft het gevoel dat ze altijd voor iedereen zorgt en zelf niet wordt gezien als zij iets nodige heeft. Zorgen doet ze met liefde. Altijd al gedaan.

In het vraaggesprek verzamel ik familiefeiten en we maken een genogram. Uit de familiefeiten komt naar voren dat Yvonne’s broertje is overleden in de zevende maand van de zwangerschap. Overleden voor dat het is gedoopt betekent dat het kindje niet begraven mag worden volgens de katholieke kerk. Er wordt in het gezin niet meer over het kindje gesproken. Yvonne was toen 2 jaar oud en heeft er weinig van mee gekregen, zegt ze.

In de familieopstelling werken we met representanten en het wordt zichtbaar dat Yvonne wel degelijk iets mee gekregen heeft. Haar moeder is diep in rouw geraakt. Boosheid en frustratie over de kerk zit diep geworteld. Ze doet het huishouden, maar emotioneel is ze niet meer beschikbaar voor haar partner en dochter. Haar hart is gesloten en vader denkt dat zijn vrouw hem afwijst en beschuldigd. De kleine Yvonne voelt dat zij haar moeder niet kan bereiken en geeft al haar aandacht aan haar vader. Ze probeert de afwezigheid van haar moeder, zijn vrouw, te compenseren. Een diepe loyaliteit vanuit kinderlijke liefde. En tegelijkertijd probeert zij zonder resultaat haar eigen gemis te vullen. Dit is altijd zo gebleven. Yvonne geeft en zorgt.

Yvonne legt de verantwoordelijkheid en het overleden broertje aan de voeten van haar ouders en zegt: ‘dit is jullie verdriet en jullie lot. Ik laat dit in alle liefde bij jullie.’ Dan kijkt de vader op en zegt: ‘Ik zie nu pas wat jij allemaal hebt gedaan, Yvonne. Hoe hard jij hebt gewerkt om alles bij elkaar te houden. Voor mij en voor mama. Ik dank je met heel mijn hart.’ Yvonne blijft naar hem kijken alsof ze op iets wacht. Dan stapt vader naar voren, gaat naast haar staan en pakt haar hand. Ineens rollen de tranen over haar wangen. Daar staan ze samen vader en dochter, ouder en kind op de juiste plek. Haar moeder kijkt op een afstand geëmotioneerd mee.

Na afloop vertelt ze: ‘Toen hij mijn hand in de zijne nam voelde ik een enorme liefde loskomen. Ik voelde mij gezien en erkend om wie ik was en wat ik heb gedaan. Mijn hoofd kan dat allemaal niet uitleggen, maar mijn hart begreep het meteen. Ik voel me 20 kilo lichter en krijg de lach niet meer van mijn gezicht. Ben intens happy.’

Twee weken later spreek ik haar telefonisch. Ze lacht en geeft aan dat haar boosheid is verdwenen. Tijdens het werkoverleg kan ze haar mannetje staan en er wordt rekening gehouden met haar. Samen praten we over de dynamiek van liefde. Over hoe liefde je gevangen kan houden en vrijheid kan geven. Wat liefde met je kan doen.

Heb jij een thema of een patroon dat je achtervolgd? Heb jij het gevoel dat je altijd het verkeerde kiest? Blijf je kringetjes draaien?

Stel dan jouw vraag op http://www.maggyssmile.nl/familieopstellingen-eindhoven/
Of kom het eens ervaren als representant.