Een verslaafd gezinslid heeft een hele diepe impact op het hele gezin. Dat wordt nog al eens onderschat. De verslaving of ziekte staat centraal binnen het gezin. De bestaande balans is zoek. Elk gezinslid probeert te overleven op zijn eigen manier. Soms samen en soms alleen.
Maggy’s smile weet hoe complex de gevoelens in deze situaties kunnen zijn. Dat het moeilijk is om een nieuwe balans te vinden in jezelf, je gezin en je relatie. En je rouwt om wat had kunnen zijn. Maggy’s smile helpt je met het ontrafelen. Caro (fictieve naam) zocht inzicht en richting.
‘Caro is 53 jaar en moeder van Tom en Max. Tom is al 8 jaar verslaafd en 2 jaar geleden is ook de diagnose Borderline gesteld. Dat geeft opluchting en verwarring tegelijk. Opluchting omdat het niet aan haar als moeder ligt. Verwarring en bezorgdheid over welke invloed borderline op zijn toekomst zal hebben. En op hun toekomst.
Toekomst. Ja, die zag er 9 jaar geleden wel anders uit. Haar droom was om samen met haar partner gelukkig oud te worden, allebei een leuke baan, de kinderen volwassen zien worden en met kleinkinderen spelen. Kortom lekker kneuterig, maar wel genieten. Alles is veranderd met de ziekte en de verslaving van Tom.
Tussen haar en haar partner is veel discussie, ruzie en verwijt geweest over hoe ze om moeten gaan met de verslaving van Tom. Zij stonden daar beiden heel anders in. Het heeft hen langdurig van elkaar verwijderd. Het was een eenzame periode waarin ze anders naar elkaar zijn gaan kijken. Er is een andere balans in hun relatie en deze voelt intenser dan voorheen.
En Max? Hij heeft het erg moeilijk gehad. En nog soms. Caro had in alles alleen maar aandacht voor Tom, haar hart huilde om Tom. Ze voelde zich gefrustreerd, radeloos en verdrietig. Nu beseft ze dat ze Max teveel aan zijn lot heeft overgelaten. Hij is altijd makkelijk geweest. Je vergeet dat je nog een kind hebt. Twee jaar geleden zei hij: “Mam, ik ga het huis uit. Ik kan hier niet meer wonen. Ik heb mijn ruimte nodig en wil ontdekken wie ik ben en wat ík fijn vind. Ik kan dat niet als ik hierbij jullie blijf.” Haar hart brak, maar ze begreep hem maar al te goed. In liefde heeft ze hem zijn eigen weg laten gaan.
De periode die haar het diepst heeft geraakt is intens eenzaam geweest en bestond uit chaos. Tom was soms weken weg. Ze had geen idee of hij nog leefde. Als hij er wel was gedroeg hij zich agressief, stal geld, bankpassen en hun paspoorten. Dan was hij ineens weer poeslief en dan kroop hij zelfs bij haar op schoot. Ze troostte hem, want ze voelde dat ook hij verdwaald was.
Haar beste vriendin is in het begin haar grote steun geweest. Maar gaandeweg is dat veranderd. Ze zocht bevestiging bij haar dat ze een goede moeder was. Ze probeerde constant alles uit te leggen en Tom te verdedigen. Ze voelde schaamte en schuld.
Op een dag, nadat Tom was opgenomen na een overdosis, belde ze haar vriendin want er lag een bom in haar moederhart. Haar vriendin zei: “Lieve schat luister, ik heb hier geen tijd meer voor. Ik heb mijn handen vol aan mijn eigen gezin. Bel nog maar eens terug als je iets leuks te vertellen hebt.” Toen is ze ingestort met hartkloppingen en hyperventilatie.
Nu is ze de schaamte voorbij en praat openlijk over haar verslaafde en zieke zoon. In de kamer staat in een lijstje een foto van een lachend en ondernemend 2 jarig jongetje. Zijn blauwe pretoogjes volgen je door de hele kamer. Dat is Tom. Die kleine Tom zit in de grote Tom en alleen zij lijkt hem te kunnen zien. Nooit zal ze afstand doen van dit jongetje, ook al gaat hij misschien eerder dood dan zij.’
Maggy’s smile luistert met aandacht en respect naar jouw verhaal en dat van je gezin. Samen kijken we naar wat er nodig is om weer balans, veiligheid en liefde te vinden. We werken vanuit je kwetsbaarheid en bouwen aan je kracht.
27 mei 2016
